Trzecia część opowieści o polskich babkach wiejskich, akuszerkach i położnych, walczących z gusłami i zabobonami w świecie, w którym cud narodzin przeplata się z dramatem śmierci.
Sierpień 1939 roku, Edyta Żarska, wnuczka Kloci, po śmierci ojca i babci nie decyduje się opuścić kraju razem z krewnymi i zostaje sama w odziedziczonej po ojcu kamienicy w centrum Warszawy.
Cudem ocalona podczas nalotów próbuje jakoś żyć w okupowanej przez Niemców stolicy. Zgłasza się do Warszawskiej Szkoły Położnych i wkrótce zaczyna praktykę w szpitalu. Pomaga w opiece nad rannymi i w skrajnie tragicznych warunkach przyjmuje porody.
Po wojnie postanawia spełnić swe marzenie i zamieszkać w Cyprysowie, majątku, który do wojny był własnością jej krewnych. Oczywiście dawni właściciele nie mogą wrócić do kraju, a wszystko, co do nich należało, zostaje znacjonalizowane lub rozgrabione. W cyprysowskim pałacu, wieloletniej siedzibie rodu Kalskich i Żarskich, powstają mieszkania dla robotników. W całej okolicy nie ma ani lekarza, ani położnej. Edyta, bezdomna i pozbawiona środków do życia, rozpoczyna pracę na wsi.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
