Józef Chełmoński (1849–1914) – i jako człowiek, i jako artysta lubił się wyróżniać, chadzał własnymi drogami, był wierny tylko sobie. Naturalizm i bezkompromisowość młodzieńczych płócien oraz odrzucenie utartych kanonów piękna czyniły jego wizję świata trudną do
zaakceptowania przez ukształtowanych wedle akademickich norm krytyków. Rozgoryczony i niezrozumiany w warszawskim środowisku udał się do Paryża, gdzie zdobył uznanie i sławę. Po powrocie do kraju stopniowo odsuwał się od świata, przyjaciół i bliskich, skupiając się
całkowicie na swej twórczości. W dziejach polskiego malarstwa zapisał się przede wszystkim
jako twórca niezrównanych, nastrojowych pejzaży.
„Stając przed płótnami Chełmońskiego, zaczynamy odbierać wszystkimi zmysłami
pochwyconą na nich naturę: możemy poczuć temperaturę i konsystencję powietrza,
usłyszeć dźwięki, rozpoznawać zapachy roślin i ziemi...”.
Luba Ristujczina
Luba Ristujczina – historyczka sztuki, autorka licznych publikacji prezentujących malarstwo
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
