Dorosłość? Przereklamowana i droga, nie polecam.
Gdyby Nina Dean była twoją przyjaciółką, to zostawiłaby ci siedmiominutową głosówkę, którą zaczęłaby słowami: „Sorki, że się nagrywam, ale pomyślałam, że tak będzie szybciej”.
A później opowiedziałaby o tym, co dobrze znasz.
O nowym mieszkaniu, do którego przeniosła już co prawda wszystkie swoje rzeczy, ale upłynie jeszcze sporo czasu, zanim poczuje, że to jej prawdziwy dom.
O tym, że choć odniosła duży zawodowy sukces, to czuje, że już niebawem stanie się coś złego i wszyscy odkryją jej niekompetencję. (spoiler: ma rację! )
O rodzicach, którzy bez zapowiedzi zaczęli się starzeć i o tym, jak trudno jej się z tym pogodzić. Szczególnie, gdy jedno z nich przeżywa barwny kryzys wieku średniego, a drugie gaśnie w oczach.
O tym, że jej ex bierze ślub i ANI TROCHĘ jej to nie interesuje. <długa pauza> Po prostu wydaje jej się dosyć zabawne, że… <trzyminutowy monolog>
No i o Maxie, który już na pierwszej randce obiecał, że się z nią ożeni. Spełnienie marzeń o księciu na białym koniu czy jednak red flag?
To nie jest historia o miłości. To opowieść o każdej z nas. O dorosłości, do której nie dołączono instrukcji obsługi, samotności w świecie pełnym ludzi i poszukiwaniu sensu w krótkich momentach radości.
Dolly Alderton, jaką kochacie, znów tu jest! Tak jak w legendarnym Wszystko, co wiem o miłości, z dystansem, ale i wrażliwością przelewa na papier to, co mamy w głowach i sercach, gdy mierzymy się ze swoim (nie)zwykłym życiem.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
